به هرجا باغبان در یاد مستان تاک بنشاند

بگو تا بهر زاهد یک دو تا مسواک بنشاند

به گلشن فکر راحت غنچه را غمناک بنشاند

گهر را ضبط خود در عقدهٔ امساک بنشاند

به رفع تلخی ایام باید خون دل خوردن

مگر صهبا خمار وهم این تریاک بنشاند

صباگر مرهم شبنم نهد برروی زخم گل

ز خار منتش عمری گریبان چاک بنشاند

درین گلشن نهال ناله دارد نوبر داغی

گل ساغر تواند چید هرکس تاک بنشاند

خیال طرهٔ حور است ز!هد را اگر بر سر

ز بهر زلف حوران شانه از مسواک بنشاند

دمی چون صبح می خواهم قفس بر دوش پروازی

چون گل تاکی سپهرم در دل صد چاک بنشاند

چو عشق آمد، خیال غیر، رخت از سینه می بندد

شکوه برق گرد یک جهان خاشاک بنشاند

شکار زخمی ام ، بیتابی ام دارد تماشایی

مبادا جوش خونم الفت فتراک بنشاند

گر چرخت نوازش کرد از مکرش مباش ایمن

کمان چون تیر را در برکشد بر خاک بنشاند

نصیب دانه نبود ز آسیا غیر از پریشانی

غبار خاطرم کی گردش افلاک بنشاند

اگر از موج گوهر می توان زد آب بر آتش

عرق هم گرمی آن روی آتشناک بنشاند

به ساز عافیت چون شعله تدبیری نمی یابم

ز خود برخاستن شاید غبارم پاک بنشاند

چوگل پر می زنم در رنگ و از خود برنمی آیم

مرا این آرزو تا کی گریبان چاک بنشاند

به رنگ قطره با هر موج دارم نقد ایثاری

مبادا گوهرم در عقدهٔ امساک بنشاند

تحیر گر نپردازد به ضبط گریهٔ عاشق

غبار عالمی از دیده ی نمناک بنشاند

طرب خواهی نفس در یاد مژگانش به دل بشکن

تواند جام می برداشت هرکس تاک بنشاند

صفای باده ی تحقیق اگر صیقل زند ساغر

برون چون زنگت از آیینهٔ ادراک بنشاند

به شو خی مشکل است از طینتم رفع هوس بیدل

مگر آب از حیا گشتن غبار خاک بنشاند